Losy Polski i Litwy są ze sobą nierozerwalnie splecione. 622 lata temu, 18 stycznia 1401 r. zostało podpisane porozumienie między Królestwem Polskim a Wielkim Księstwem Litewskim. Unia wileńsko-radomska jest jednym z etapów wspólnej drogi obydwu krajów. Zagrożenie ze strony Zakonu Krzyżackiego było podstawową przyczyną ich zbliżenia. Pomimo chwilowych nieporozumień związanych z wcielaniem Litwy do Królestwa Polskiego i krótkotrwałego sprzymierzania się brata Jagiełły Witolda z Krzyżakami, udało się osiągnąć wspólne cele w polityce zagranicznej. Po klęsce w bitwie z Tatarami nad rzeką Worsklą w 1399 r. książę Witold szukał zbliżenia z Polską.

Nowa unia przyniosła formalne potwierdzenie wznowienia państwa litewskiego. Litwa przestała być traktowana jako prowincja – stała się odrębnym organizmem państwowym. Król Władysław dożywotnio nadał Witoldowi godność Najwyższego Księcia Litwy. Polska i Litwa zachowały stanowisko równorzędne. Historycy dopatrują się w akcie unii podporządkowania monarchy litewskiego i jego państwa zarówno królowi, jak i Koronie Polskiej. Ustępstwo Polaków miało polegać na rezygnacji z aktu inkorporacji na czas życia Witolda. Jednakże fakt uzyskania przez Witolda stanowiska monarchy jest niepodważalny.

Państwo polsko-litewskie w latach 1386–1434 (fot. wikipedia.org)

Po raz pierwszy akty unii zostały wystawione nie tylko przez monarchów i panów polskich, lecz także przez bojarów litewskich.

Władysław Jagiełło i Witold

Obie strony zobowiązały się do pomocy przy odpieraniu ataków wrogów. Inaczej niż w polityce zagranicznej, w sferze stosunków wewnętrznych pozostały niezależne.

Źródło: muzhp.pl

Fot. wikipedia.org

Wysyłam
Ocena czytelników
0 (0 głosów)