W XVII wieku miasto Głębokie podzielone było na dwie części: jedna, nazywana Zenowiczowską, należała do województwa wileńskiego, natomiast druga, będąca własnością Korsaków, znalazła się w województwie połockim. Mieszkańcy z części Zenowiczowskiej uczęszczali do kościoła św. Michała (który już nie istnieje), podczas gdy mieszkańcy zza rzeki Bereźwicy (rzeka była wówczas graniczną) – do kościoła Trójcy Świętej.
Pierwsze wzmianki o Głębokiem pochodzą z 1414 r., co jest traktowane jako data założenia tego miasta. W 1514 r. Głębokie pojawia się w Metryce Wielkiego Księstwa Litewskiego jako dwór i centrum majątku Zenowiczów.
Wiadomo, że już w tamtych czasach miasto było ważnym ośrodkiem handlowym, położonym na skrzyżowaniu Zachodniej i Wschodniej Europy. Utrzymywane były handlowe relacje z miastami takimi jak Ryga, Królewiec, Wilno i Warszawa.
Północna część Głębokiego była własnością Korsaków, natomiast południowa należała do Zenowiczów. Rzeka Bereźwica (Brzozówka) wyznaczała nie tylko granicę osady, ale również granicę województwa połockiego, w obrębie którego znajdowało się Głębokie.
Podczas wojny inflanckiej w latach 1558-1583 miasto doznało znacznych strat od rosyjskich wojsk. Pod koniec XVI w. w Głębokiem zbudowano katedrę kalwińską, szkołę i bibliotekę. Podczas wojny z Moskwą w latach 1654-1667 Głębokie ponownie zostało zajęte przez rosyjskie wojska, które nawet wybudowały w mieście drewnianą twierdzę z garnizonem. W listopadzie 1661 r. niedaleko Głębokiego miała miejsce bitwa wojsk Rzeczypospolitej z armią rosyjską. W wyniku tego starcia siły polsko-litewskie odniosły zwycięstwo nad przeważającym wrogiem.
W 1668 r. południowo-zachodnia część miasta przeszła w posiadanie Radziwiłłów, którzy wznieśli w Głębokiem zespół pałacowy składający się z budynku drewnianego, oficyny, piekarni, magazynów, stajni oraz innych budynków gospodarczych. Posiadłość liczyła sobie około dwie i pół setki podwórek.
Po drugim rozbiorze Rzeczypospolitej Obojga Narodów w 1793 r. Głębokie znalazło się w granicach Imperium Rosyjskiego. Podczas wojny 1812 r. miasto od lipca do grudnia było kontrolowane przez wojska francuskie. Przez sześć dni lipca w Głębokiem przebywał Napoleon. Mimo że miasto znalazło się w rosyjskim zaborze, jego druga, południowo-zachodnia część nadal pozostawała w prywatnych rękach. Do końca XIX w. w mieście działały browar, gorzelnia i cegielnia. Według danych spisu ludności z 1897 r. miasto liczyło 5500 mieszkańców. Podczas I wojny światowej do Głębokiego doprowadzono linię kolejową.
W grudniu 1918 roku miasto zostało zajęte przez bolszewików. Następnie, 1 stycznia 1919 roku, na mocy decyzji I Zjazdu Komunistycznej Partii Białorusi, miasto zostało włączone do Białoruskiej SRR. Jednak 21 sierpnia 1919 roku front Litewsko-Białoruski Wojska Polskiego przejął kontrolę nad miastem. W wyniku ofensywy Tuchaczewskiego miasto przeszło w ręce bolszewików. W październiku 1920 Polacy ostatecznie odzyskali miejscowość. W 1921 r. traktat ryski oficjalnie potwierdził przynależność Głębokiego do II Rzeczypospolitej. Miejscowość otrzymała status miasta i stała się centrum administracyjnym powiatu dziśnieńskiego oraz siedzibą gminy Głębokie, od 19 lutego 1921 w składzie województwa nowogródzkiego, następnie od 13 kwietnia 1922 Ziemi Wileńskiej i wreszcie od 20 stycznia 1926 – województwa wileńskiego. 10 listopada 1933 w granice miasta włączono kolonię Gliniszcza i majątek Głębokie.
Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwało tu 4 514 osób, 709 było wyznania rzymskokatolickiego, 894 prawosławnego, 3 ewangelickiego, 13 staroobrzędowego, 2 844 mojżeszowego, 51 mahometańskiego. Jednocześnie 2 220 mieszkańców zadeklarowało polską przynależność narodową, 819 białoruską, 1 418 żydowską, 33 tatarską, 21 rosyjską, 1 litewską, 1 estońską i 1 ukraińską. Było tu 661 budynków mieszkalnych. W 1921 Głębokie zamieszkiwało 2844 Żydów, co stanowiło 63% jego mieszkańców. W 1931 w 1 081 domach zamieszkiwało 7 361 osób.
Słynnym mieszkańcem Głębokiego był Tadeusz Dołęga-Mostowicz, który przyszedł na świat w folwarku Okuniewo leżącym 10 km od miasta, dziś nieistniejącym.
Rodzina Dołęgi-Mostowicza przeprowadziła się później do samego miasta i zamieszkała w domu koło zachowanego kościoła św. Trójcy. Naprzeciwko świątyni, na budynku sądu, obok miejsca, gdzie kiedyś stał dom rodziny Dołęgi-Mostowicza, wisi teraz informująca o tym tablica pamiątkowa w języku polskim i białoruskim.
Tuż przed wybuchem II wojny światowej Głębokie liczyło 9,7 tys. mieszkańców, działał zakład cukierniczy, garbarnia, młyn, administracja powiatu, poczta, gimnazjum polskie, prywatne sklepy i składy towarów. W każdy czwartek odbywał się targ, a także czterokrotnie w ciągu roku – kiermasze. W Berezweczu k. Głębokiego stacjonował pułk KOP i placówka wywiadowcza KOP nr 3.
Wb24.org na podst. kresymagiczne.pl, wikipedia.org, ekskursii.by