Rok 1839 uznaje się za datę wynalezienia fotografii, gdy w murach Francuskiej Akademii Nauk przedstawiono referat na temat dagerotypii – pierwszego w historii praktycznego procesu fotograficznego, w wyniku którego na metalowej płytce otrzymywano unikatowy (bez możliwości jego powielenia) obraz, zwany dagerotypem.
Tworzenie takich zdjęć było kosztowne i wymagało dużo czasu. Prawdziwy boom fotograficzny nastąpił w latach 50. XIX wieku, gdy dagerotypy zostały zastąpione przez ambrotypy i ferrotypy, wykorzystujące jako podstawę szkło i metalowe płytki pokryte warstewką światłoczułego kolodium.
W tym okresie fotografia dotarła również na tereny dzisiejszej Białorusi. Jednym z pionierów fotografii był miński szlachcic Antoni Prószyński, który otworzył swoje studio fotograficzne w 1850 roku. Pierwsze znane zdjęcie wykonane na ziemiach białoruskich, datowane na rok 1858, przedstawia matkę fotografa. W tamtym czasie fotografia skupiała się głównie na portretach.
Ulice białoruskich miast przez prawie dekadę nie trafiły jeszcze do obiektywów aparatów fotograficznych. Około roku 1860 fotograf Abdon Korzon stworzył serię zdjęć Wilna i okolic, które dziś uważane są za pierwsze zdjęcia miast na terenach Litwy.
Ponieważ dokładna data zdjęć jest nieznana, a w kadrze pojawiają się prace budowlane związane z budową tunelu kolejowego w Ponarach, realizowanego na zlecenie cara, te zdjęcia mogą konkurować z fotografiami innego autora.
Budowa czwartej w Rosyjskim Imperium linii kolejowej, Petersburg-Warszawa, która miała połączyć stolicę imperium ze stolicą Królestwa Polskiego, była prowadzona w latach 1852-1862. Linia ta przebiegała właśnie przez Wilno.
W marcu 1862 roku otwarto odcinek Dyneburg – Landwarowo, łączący Petersburg z Wilnem. W maju – odcinek Warszawa – Białystok, który nieco później przedłużono do Grodna. Wreszcie we wrześniu już można było dojechać z Warszawy do Wilna.
Do budowy najbardziej skomplikowanych obiektów inżynieryjnych na linii kolejowej zaangażowano francuskich specjalistów, jeden z nich zaprosił węgierskiego fotografa Antala Rorbacha do sfotografowania ich.
Rorbach, pracujący w ojczyźnie jako aptekarz, zasłynął ze swoich zdjęć miejskich krajobrazów. W latach 50. XIX wieku, pomimo niedoskonałości ówczesnej fotografii, zrobił wiele zdjęć miasta Segedyn, gdzie mieszkał i pracował.
Do Imperium Rosyjskiego Rorbach przyjechał w sierpniu 1861 roku i wrócił dopiero w grudniu tego samego roku. W tym czasie zrobił zdjęcia budowy mostów i tuneli na trasie kolejowej, ale nie skupiał się wyłącznie na nich – często w kadrze pojawiają się także miejskie pejzaże.
Z tych zdjęć można wywnioskować, że Rorbach odwiedził co najmniej Rzeżycę, Dyneburg, Wilno, Kowno i Grodno. Zdjęcia te umieszczono w albumie, który dzisiaj przechowywany jest w muzeum w litewskich Szawlach.
W Grodnie fotograf zrobił co najmniej trzy zdjęcia, na których widać budowę mostu kolejowego przez Niemen.
Pierwsze zdjęcie ukazuje budowę filarów mostu z poziomu rzeki, tak że widoczne są oprócz rusztowań również stoki doliny rzecznej i dachy domów.
Dwa inne są bardziej interesujące. Jedno z nich, wykonane najprawdopodobniej z ulicy Liniowej, gdzie obecnie znajduje się przedsiębiorstwo „Biełkard”, pokazuje budowę z wysokości brzegu rzeki, obejmując dużą część Starego Miasta z wieżami kościołów. Drugie, wykonane z nasypu prowadzącego do mostu, ukazuje wyłącznie Stare Miasto.
To najstarsze fotografie miejskiej zabudowy na Białorusi. Na nich można znaleźć podpis autora i rok wykonania zdjęcia.
Pierwsze zdjęcie Mińska pojawiło się dopiero w 1863 roku w rosyjskim literacko-artystycznym czasopiśmie „Fotograficzna Ilustracja”. Zostało wykonane z Tatarskich Ogrodów, które w czasach sowieckich zostały częściowo zalane w celu poszerzenia Świsłoczy, i przedstawia Troickie Przedmieście oraz Wysoki Rynek.
Co prawda, na stronach czasopisma podany jest tylko autor zdjęcia – miński fotograf Braufman – ale nie podano czasu, kiedy zdjęcie zostało wykonane, więc stolica Białorusi ma jeszcze szansę dogonić Grodno i Wilno.
Źródło: wb24.org/nashaniva.com