149 lat temu, 11 grudnia 1874 roku, w Wiszniewie nieopodal Smorgoń urodził się Mieczysław Karłowicz – jeden z najwybitniejszych symfoników w historii muzyki polskiej. Jego sześć poematów symfonicznych uznawanych jest za arcydzieła orkiestrowe późnego romantyzmu. Był również pasjonatem gór i fotografii górskiej.
Wczesne lata
Urodził się jako czwarte dziecko Jana Karłowicza, znanego etnografa i językoznawcy, oraz Ireny z Sulistrowskich. Wczesne dzieciństwo spędził w rodzinnym majątku na ziemi smorgońskiej, a następnie, w 1882 roku, rodzina przeniosła się do Heidelbergu, później do Pragi i Drezna, by ostatecznie osiedlić się w Warszawie w 1887 roku. Tam Mieczysław rozpoczął naukę w szkole Wojciecha Górskiego.
Kościół w Wiszniewie na Białorusi (fot. wikipedia.org)
Początki muzycznej kariery
Od najmłodszych lat Karłowicz wykazywał talent muzyczny. Początkowo uczył się gry na skrzypcach u Stanisława Barcewicza, a następnie kontynuował naukę w Berlinie pod kierunkiem Floriana Zajica i Heinricha Urbana. W Berlinie uczęszczał także na wykłady z historii muzyki, filozofii, psychologii i fizyki na Uniwersytecie Berlińskim. W tym okresie powstała większość jego pieśni solowych.
Mieczysław Karłowicz
Symfonik na miarę epoki
Karłowicz jest uznawany za jednego z najwybitniejszych polskich symfoników. Jego twórczość obejmuje m.in. “Serenadę op. 2” na orkiestrę smyczkową oraz “Koncert skrzypcowy A-dur op. 8”. Jednak największe uznanie przyniosły mu poematy symfoniczne, takie jak “Powracające fale”, “Odwieczne pieśni” czy “Smutna opowieść”. Jego muzyka wyrastała z fascynacji twórczością Czajkowskiego, Straussa i Wagnera, co sytuuje go w nurcie neoromantyzmu.
Karłowicz w Tatrach (fot. pinkwart.pl)
Pasja do gór i fotografia
W 1906 roku Karłowicz osiedlił się w Zakopanem, gdzie oddał się swojej pasji do gór. Był aktywnym taternikiem, pionierem narciarstwa i fotografem górskim. Działał w Towarzystwie Tatrzańskim, publikował artykuły z wędrówek górskich i stał się jednym z pionierów polskiego taternictwa.
Tablica pamięci Mieczysława Karłowicza na Pęksowym Brzyzku w Zakopanem (fot. wikipedia.org)
Tragiczna śmierć
8 lutego 1909 roku, podczas samotnej wyprawy w Tatry, Karłowicz zginął zasypany lawiną pod Małym Kościelcem. Miał zaledwie 32 lata. W miejscu jego śmierci postawiono kamień pamiątkowy, upamiętniający kompozytora i jego miłość do gór.
Opracował Edward Szymkiewicz
Polskie media odgrywają ważną rolę w utrzymaniu tożsamości narodowej Polaków na Białorusi. Niestety, z powodu ciągłego niedofinansowania dalsze funkcjonowanie portalu jest poważnie zagrożone. Abyśmy mogli kontynuować naszą misję, potrzebujemy Państwa wsparcia.
