177 lat temu, 7 lutego 1848 roku, w Krzywiczach na Polesiu urodził się Witold Aleksandrowicz, jeden z najwybitniejszych polskich śpiewaków operowych drugiej połowy XIX wieku.
W młodości był podejrzewany o udział w powstaniu styczniowym, co skutkowało piętnastomiesięcznym pobytem w więzieniu. Po ukończeniu gimnazjum w Mozyrzu studiował prawo w Kijowie i Petersburgu, gdzie jednocześnie rozwijał swoje umiejętności wokalne pod kierunkiem Camille Everardiego. Kontynuował naukę śpiewu w Niemczech i Francji, a następnie występował na scenach włoskich pod pseudonimem “Alessandrin”.
W 1875 roku zadebiutował na scenie Warszawskich Teatrów Rządowych, gdzie wystąpił po raz pierwszy pod własnym nazwiskiem, śpiewając partię Hrabiego Luny w operze Giuseppa Verdiego „Trubadur”. Następnie odbył tournée koncertowe w Krakowie, Lwowie i Mediolanie. Po powrocie do Warszawy w 1879 roku założył prywatną szkołę śpiewu. W latach 1885–1892 był członkiem zespołu operowego Teatru Wielkiego w Warszawie. Po zakończeniu kariery scenicznej skupił się na pracy pedagogicznej; jednym z jego uczniów był Ludwik Solski. W 1893 roku opublikował pracę “Głos i jego kształcenie w sztuce śpiewu”.
Jego córki, obie noszące imię Maria, również były śpiewaczkami operowymi. Starsza występowała na scenach Europy, Ameryki Południowej i Afryki, natomiast młodsza związała swoją karierę z paryskimi teatrami operowymi.
Kresowiak
