Bitwa pod Słonimem, miastem położonym na dzisiejszej Białorusi, była wynikiem rajdu konfederatów na Litwę. W czerwcu 1769 roku oddziały Pułaskiego ruszyły w stronę Grodna, co sprowokowało reakcję Rosjan, którzy skierowali przeciwko nim znaczne siły pod dowództwem pułkownika Wachtmeistra.
12 lipca 1769 roku konfederaci, wycofując się przed Rosjanami, przeprawili się na prawy brzeg rzeki Szczary. Rosjanie, w tym Kozacy, naprawili zerwany most i przeprawili się, ustawiając się w typowym dla siebie szyku: piechota w centrum, a jazda na skrzydłach. Pułaski, stosując taktykę zasadzek, ukrył część jazdy za laskiem. W trakcie ataku Rosjanie ustawili lewe skrzydło w pozycji dogodnej dla uderzenia polskich oddziałów, co doprowadziło do rozbicia rosyjskiej jazdy na lewym skrzydle. Podobny los spotkał prawe skrzydło, co zmusiło rosyjską piechotę do wycofania się z pola bitwy. Zwycięstwo pod Słonimem było jednym z ważniejszych sukcesów Konfederacji Barskiej, które dodało nadziei walczącym o suwerenność Rzeczypospolitej.
Konfederacja zawiązana w lutym 1768 roku w Barze (obecnie na Ukrainie) była ruchem szlacheckim skierowanym przeciwko królowi Stanisławowi Augustowi Poniatowskiemu, uważanemu za marionetkę Rosji, oraz przeciwko rosyjskiemu wpływowi na politykę wewnętrzną Polski. Konfederaci dążyli do obrony wiary katolickiej, suwerenności państwa i przywilejów szlacheckich. Mimo ostatecznej klęski, zryw ten stał się symbolem oporu Polaków przeciwko rosyjskiej dominacji, a jego uczestnicy – tacy jak Kazimierz Pułaski – przeszli do historii jako bohaterowie narodowi.
Kresowiak
