Сібірскі мемарыяльны музей у Беластоку прадставіў апошнюю ў гэтым годзе экспазіцыю месяца. У снежнi гэта артэфакты сям’і Ёчаў, якая паходзіць з ваколіц Ліды.
У аўторак (6.12) Сібірскі мемарыяльны музей паказаў экспанат месяца. Гэта памятныя рэчы сям’і Ёч. Сярод артэфактаў таксама можна было заўважыць калядны акцэнт. У вітрыне былi бачныя шматлiкiя ўпрыгажэнні, альбом з фотаздымкамі і ручная піла, з дапамогай якой, паводле аповеду сям’і, Станіслаў Ёч пабудаваў дом у Буланцы.
Мае бацькі Станіслаў і Браніслава жылі ў Сурконтах, каля Ліды і Радуні. Для iх Бог і Радзіма былі вельмі важныя. Калі прыйшла вайна, маёй маці было 17, а бацьку 18 гадоў, – расказаў сын Станіслава Ёча. – У 1941 годзе Станіслаў Ёч уступіў у шэрагі Арміі Краёвай. Па гэтай прычыне 29 чэрвеня 1946 года быў арыштаваны савецкімі ўладамі. Спачатку год і тры месяцы яго дапытвалі ў Мінску, жорстка катавалі. Чым ганарыўся, ён не прызнаваўся да канца жыцця. Ён нікога не выдаў
– сказаў сын.
Станіслаў Ёч быў асуджаны на пяць гадоў лагераў. Першы этап пакарання адбываў у Архангельскай вобласці, з 1951 года знаходзіўся ў Буланцы Краснаярскага краю i павінен быў застацца там на ўсё жыццё.
У той час яго жонка, мая цешча, змагалася тут з савецкай уладай. Калі яе мужа асудзілі на вечнае выгнанне, яна апынулася перад дылемай, – распавяла Барбара Ёч. – Была магчымасць далучыцца да мужа на выгнанне. Яна прыняла канчатковае рашэнне пакінуць свабоду, на якой апынулася, і паехаць з сынам цягніком. Ведаючы, што яна можа не вярнуцца ні ў Беларусь, ні ў Польшчу. Для нас, як для сям’і, гэта неверагодны прыклад вернасці мужу, прыстойнасці. Затым мы маглі б абапірацца на гэтыя каштоўнасці
— дадала яна.
У 1954 г. Станіслава вызвалілі з лагера, і сям’я Ёчаў вярнулася ў Сурконты. Праз чатыры гады ў рамках рэпатрыяцыі сям’я пераехала ў Польшчу. Спачатку жылі ў Раціборы, а ў 1960 годзе пераехалі ў Беласток.
